Τα δικαιώματα των ατόμων με ψυχικές διαταραχές συνιστούν ένα αξιακό πλαίσιο και παράλληλα έναν επιχειρησιακό οδηγό για την άρθρωση και άσκηση πολιτικής ψυχικής υγείας. Ο δικαιωματικός λόγος αναδύεται στην Ελλάδα την δεκαετία του 80 λόγω της βαθμιαίας έκλειψης της ελκυστικότητας του παραδοσιακού πολιτικού λόγου και λόγω της ώσμωσης της ελλαδικής πολιτικής με πολιτικές πρόταξης των δικαιωμάτων σε επίπεδο Ευρωπαϊκή ένωση. Κομβικά σημεία της διείσδυσης των δικαιωμάτων στην πολιτική ατζέντα ήταν ο Κανονισμός 815/84, το σκάνδαλο της Λέρου, οι επισκέψεις/αξιολογήσεις της Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης, η υλοποίηση των διαδοχικών κοινοτικών προγραμμάτων χρηματοδότησης μεταρρυθμιστικών πολιτικών ψυχικής υγείας και η συγκρότηση/λειτουργία εθνικών οργάνων προαγωγής και προστασίας των δικαιωμάτων. Παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί στην εθνική πολιτική ψυχικής υγείας εξακολουθεί να είναι εμφανής η επικυριαρχία του ψυχιατρικού λόγου. Οι ισχνές παρεμβάσεις προώθησης των δικαιωμάτων διακρίνονται από αποσπασματικότητα και υπαγορεύονται από εθνικά και διεθνή όργανα αξιολόγησης και προστασίας των δικαιωμάτων.
Σκοπός είναι να διερευνηθεί ο βαθμός ενσωμάτωσης των πολιτικών προαγωγής των δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχική αναπηρία στην χάραξη πολιτικής ψυχικής υγείας και να αρθρώσει ένα δικαιωματικό πολιτικό πλαίσιο που να εδράζεται στις ανάγκες και ιεραρχήσεις των ληπτών πολιτικών ψυχικής υγείας.
Το ερευνητικό σχέδιο αφορά σε ποιοτική μέθοδο έρευνας. Τα δεδομένα θα συλλεγούν με ομάδες εστίασης και ημιδομημένες συνεντεύξεις με συμμετέχοντες άτομα με ψυχική αναπηρία και τις συλλογικότητες τους, καθώς και άτομα που έχουν διατελέσει διαμορφωτές ή αξιολογητές πολιτικών ψυχικής υγείας . Τα ερευνητικά ερωτήματα αφορούν τις αντιλήψεις των υποκειμένων της έρευνας για τα κοινωνικά δικαιώματα, την ανίχνευση της προτεραιοποίησης των δικαιωμάτων, όπως αυτή προκύπτει από τις δικές τους ιεραρχήσεις και εμπειρίες, και τις συναφείς εθνικές πολιτικές ψυχικής υγείας.
